دو پیام تسلیت جالب

دو پیام تسلیت جالب بابت درگذشت زنده یاد استاد *شجریان* منتشر شده که مطالعه آن ها خالی از لطف نیست : 👇👇

🌹پیام اول :
 پیام تسلیت پسر احمد شاه مسعود (از فرماندهان نظامی افغانستان) به مناسبت درگذشت شجریان :

با اندوه و درد آگاهی یافتم که استاد محمد‌رضا شجریان، آوازخوان نامدار ایرانی و یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های فرهنگی ایران‌زمین، چشم از جهان فرو‌بست و با هفت‌هزار سالگان سربه‌سر شد. استاد شجریان با آن که از نظر تبار ایرانی بود، اما در عمل راوی فرهنگ و هنری بود که به همان اندازه که طعم نیشابور و مشهد را داشت، بوی بلخ و بخارا را نیز می‌داد.
 
او در درازای عمر پربارش هویت و عظمت تاریخ مشترک حوزه تمدنی ما را با صدا و هنرش آیینه‌داری کرد. استاد شجریان به‌خوبی توانست میراث عظیم فرهنگی ما را با صدا و موسیقی جان‌پرورش از فراموش‌شدن رهایی بخشد و چندین نسل را با اشعار حافظ و سعدی و مولانا و خیام و عراقی دمساز سازد. بدون شک این کار با توجه به این که جریان‌هایی نیرومند سرگرم جداساختن جوانان ما از میراث فکری و فرهنگی کهن ما هستند و دشمنانی پرشمار و قوی در کمین نشسته‌اند تا به این میراث سترگ بشری آسیب برسانند، ارزشی مضاعف می‌یابد.
بدون شک نام استاد شجریان به‌عنوان هنرمندی مبتکر و خلاق در یاد و خاطره ادب و هنر این حوزه تمدنی درخشان و پرابهت باقی خواهد ماند. این‌جانب ضمن عرض تسلیت به خانواده استاد شجریان و مردم هنر‌دوست ایران و نیز مردمان حوزه مشترک فرهنگی، روان آن بزرگمرد هنر را شاد و یادش را جاودانه می‌خواهم . 🍀

🌹پیام دوم :
پیام تسلیت ادیب فرزانه، جناب دکتر میر جلال‌الدین کزازی، به مناسبت درگذشت *استاد شجریان* :
خُنیا، به سوگ می‌نشیند ؛
آواز، با درد و دریغ دمساز، می موید؛
چنگ، درمانده و دلتنگ، گیسو می‌پریشد؛
تار، زار، می گرید؛
نی، جانگزای و جگرسوز، می نالد،
تنبک، دمادم، از غم بر سر می کوبد؛
چرا؟
زیرا بزرگمرد آواز ایران، استاد محمدرضا شجریان؛ آن خرمّخوی‌ترین خنیایی، که یادش گرامی باد! به مینوی برین شتافته است تا از این پس بهشتیان را، با گلبانگِ پهلوی و مینُوی خویش، بیَفْساید (=افسون کند) و دل از آنان برباید و دری از هنرِ جانپرور، بر رویشان، بگشاید.
ای شگفتا شگفت:

چرا عمرِ طاووس و دراج کوته؟
چرا زاغ و کرکس زید در درازی؟